Filmy relacja rodzinna, surrealizm

Kiedy w wigilię Strzeżenia Wiedźm znika Wiedźmikołaj, Śmierć postanawia przejąć jego obowiązki.

Nastolatek zostaje rozdarty między dwoma światami - mglistą kamienicą w Montrealu, zamieszkałą przez jego dysfunkcyjną (i w dużej mierze szaloną) rodzinę i wymyślonym świecie, który konstruuje dla siebie poprzez swoje pisma.

Kiedy matka Jelizy-Rose umiera z powodu przedawkowania narkotyków, ojciec zabiera ją do Teksasu, na wieś. Dziewczynka ma tam dojść do siebie, ale tak naprawdę, aby uciec od samotności i trudnego dzieciństwa, coraz bardziej pogrąża się w mrocznym świecie fantazji. Rozmowy z głowami lalek, spotkania z człowiekiem z bagien, czyhające w trawie rekiny-potwory, przyjaźń z upośledzonym umysłowo Dickensem – to wszystko sprawia, że Jeliza-Rose zaczyna niebezpiecznie balansować na granicy obłędu.

Rzym, I wiek n.e.. Dwóch studentów przyjaciół, Encolpio i Ascilto, spierają się o to do kogo należy chłopiec, Gitone. Chłopiec, mając możliwość wyboru z kim idzie, wybiera Ascilta. Tylko nagłe trzęsienie ziemi ratuje Encolpio od popełnienia samobójstwa...

Surrealistyczna opowieść o małym chłopcu i jego specyficznej rodzinie. Animacja miesza się ze zdjęciami aktorskimi. Fabuła opowiada o narodzinach i życiu małego chłopca, który nie jest akceptowany przez rodziców. Matka i ojciec terroryzują go i znęcają się nad nim. Pewnego dnia, chłopiec postanawia wyhodować sobie na łóżku babcię, która będzie go kochać.

Ernesto, malarz i ilustrator bajek, jest zdeklarowanym ateistą. Pewnego dnia odwiedza go asystent kardynała. Przynosi mu zaskakującą nowinę - jego nie żyjąca od kilku lat matka może zostać beatyfikowana. Zaskoczenie Ernesta jest tym większe, że dowiaduje się, iż starania o kanonizację trwają już od trzech lat i rozpoczęły się z inicjatywy jego rodziny. Przekonuje się, jak niewiele wie o świecie, w którym żyje, i domyśla się, że będzie musiał stawić opór działaniom bliskich mu ludzi, którzy upatrują w beatyfikacji krewnej szansy na awans społeczny całej rodziny.

Rok 1968. Wielka Brytania. Szkoła dla chłopców. Uczniowie zostają oskarżeni o bunt. Poznajemy Micka i jego młodszych przyjaciół, którzy się zbuntowali przeciwko dotychczasowemu porządkowi panującemu w szkole...

Rodzina Blanche po śmierci głowy rodziny – Mamy, usiłuje nadal prowadzić niszczejący hotel. Ronald Blanche poznał dzięki matce surowe zasady zdrowego żywienia oparte na gotowaniu wszystkiego, co stanowi zaprzeczenie dobrego smaku. Jego siostra Cora prowadzi gabinet SPA, oferujący usługi w zakresie kąpieli błotnych i lewatyw. Z kolei Dezmond – najstarszy syn w rodzinie Blanche – chcąc za wszelka cenę dochować wierności ideałom matki, doprowadza hotel do finansowej ruiny. Mama duchem nadal jest obecna w hotelu; przed śmiercią pozostawiła własne nagranie na płycie, z której codziennie przy posiłkach moralizuje o zgubnym wpływie smacznego jedzenia oraz seksu. Splendide jest ogrzewany gazem z odchodów (wizerunek Mamy stanowi logo potężnego pieca), a mieszkańcy grają w planszówkę o układzie wydalniczym...

Życie trójki bezdomnych, mieszkających na ulicach Tokio zmienia się całkowicie, gdy w Wigilię Bożego Narodzenia znajdują na śmietniku porzucone dziecko. Postanawiają się nim zaopiekować, rozwikłać tajemnicę i odkryć, co stało się z jego rodzicami. Pozornie niezwiązane ze sobą wydarzenia, zaczynają układać się w całość, prowadząc do niespodziewanych rozwiązań. [opis dystrybutora]

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.